صدای مشاورالنفیسه

دلایل بد غذایی کودکان 

تغذیه کودکان همیشه مورد توجه مادر جوان است و حتی اگر فرزند در بهترین شرایط در حال رشد باشد مادر همیشه نگران و پیگیر شرایط رشد و وزن گرفتن نوزاد خود است تا طبق نمودار رشد به تکامل خود ادامه دهد، در مقاله تغذیه کودکان و نکاتی که باعث رشد کودکان می شود سعی خواهیم کرد نکات مفیدی از تغذیه کودکان زیر یک سال تا سه سال را برای شما بگوییم پس با سایت سلامت دات لایف همراه باشید، ما طرز برخورد با کودک بد غذا را به شما خواهیم گفت.
سرعت رشد و نمو شیرخواران و کودکان زیر ۶ سال بسیار سریع تر از سایر دوران زندگی است بنابراین کودک در این سن به مواد مغذی بیشتری نیاز دارد. گاهی کودکان خوب غذا نمیخورند و به گفته والدینشان بسیار بد غذا هستند اما گاهی هم واقعا کودک بد غذا نیست اما والدینش او را در مقایسه با سایر کودکان یا فرزندانشان بد غذا میپندارند، بنابراین اولین قدم این است که ببینیم آیا کودکی واقعا خوب غذا نمیخورد یا تصور والدینش این گونه است؟
کودک بد غذا کودکی است که واقعا اشتهایی برای غذا خوردن ندارد، غذا را پس میزند، مدام استفراغ می کند یا علائم دیگری مانند تب، عفونت و… در او دیده می شود. در این شرایط کودک باید حتما به متخصصی کودکان ارجاع داده شود. در این سنین معمولا بیماریهای مختلفی مانند بیماری های ویروسی، بیماری های میکروبی، به خصوص عفونت ادراری، عفونت گوش، بیماریهای انگلی، کم خونی ها و… می توانند کودکان را درگیر و تمایل آنها را به غذاخوردن کمتر کنند. در صورتی که کودک به هر یک از این بیماری ها مبتلا باشد باید زیر نظر متخصص کودکان درمان شود. به دنبال درمان، اشتهای کودک هم برای غذا خوردن بهتر خواهد شد.
اگر معاینات بالینی و پاراکلینیکی مشکلی را نشان داد و کودک از همه لحاظ سلامت بود، سراغ علت های دیگر بی اشتهایی یا بد غذایی او میرویم. عامل دیگری که البته در سنین بالاتر و حدود ۵ تا ۷ سالگی مطرح می شود، مساله فعالیت و خواب کودکان است. فعالیت بسیار زیاد یا بسیار کم و خواب زیاد یا کم میتواند علتی برای بی اشتهایی باشد که مادر باید در شرح حالی که به پزشک میدهد به این مسائل هم اشاره کند. یادتان باشد حجم غذای کودک به سن، شرایط فیزیولوژیک و بیولوژیک و سایر شرایطی که کودک در ان زندگی می کند، ارتباط دارد.

مشکلات رفتاری والدین شایعترین دلیل بد غذایی کودکان است

دومین علت مهم بد غذایی و شاید شایعترین علتی که با اآن مواجه هستیم، مسائل رفتاری والدین است. به عبارت دیگر، باید ببینیم رفتار والدین در رابطه با غذا خوردن و الگوی رفتاری آنها در برابر فرزندانشان چگونه است؟ چه انتظاری از فرزندانشان دارند و چه واکنش هایی دریافت می کنند؟ زیرا در سنین اولیه رشد، کودکان با وجود انتظار ما بسیار هوشمند هستند و میتوانند در برابر رفتارهای ما واکنش های مقابله ای نشان بدهند. در واقع، رفتارهای والدین می تواند گرایش به اشتهای بالا یا پایین کودکان را شکل بدهد.
الگوبرداری از غذا خوردن والدین

نکته دیگر اینکه نگاه کردن کودک به نحوه و الگوی غذاخوردن والدین، خواهر و برادر یا کسانی که کودک با آنها زندگی می کند بسیار مهم است. البته این تاثیرپذیری در کودکان زیر ۱ سال بسیار کمتر دیده میشود و این مساله در سنین بالای ۱ سال بیشتر است. به عنوان مثال خواب غذاخوردن یا نخوردن، طلب و میل به غذا، روش غذاخوردن و اشتهای به غذا در خواهر و برادر یا والدین می تواند روی کودک تاثیر بگذارد و او را به خوردن یا نخوردن غذا تشویق کند. جالب اینکه اگر یکی از این افراد که تماس بیشتری با کودک دارد دچار بی اشتهایی یا باد غذایی باشد روی کودک تاثیر می گذارد و می تواند باعث شود او هم این روند را پیش بگیرد و علاقه ای به غذا خوردن نداشته باشد.
البته کنار این مساله عوامل دیگری هم وجود دارند که مهم ترین آنها واکنش و رفتاری است که والدین در قبال غذا نخوردن یا بد غذا خوردن کودک از خود نشان میدهند. بیشتر والدین انتظار دارند کودکشان همانطوری غذا بخورد که خودشان میخورند؛ یعنی کودک به راحتی سرسفره یا سر میز بنشیند و خیلی آرام همه غذایی که جلویش می گذارند، بخورد و از غذایی که میخورد، لذت ببرد. این شرایط برای کودکان زیر ۲ سال غیرممکن است و انتظار منطقی و درستی نیست. بنابراین اولین مساله این است که والدین نیازهای کودک را براساسی مشاورهای که از متخصص تغذیه یا متخصص کودکان می گیرند، بشناسند. مادر باید بداند فرزندش در هر وعده چقدر باید غذا بخورد و چه بخورد؟ ایا کودک باید هر غذایی را با هر طعم و مزه ای یا با هر رنگ و لعابی دوست داشته باشد؟
فرزند تان را با سایر کودکان مقایسه نکنید

بسیاری از مادران از بی اشتهایی و بد غذایی کودکشان شکایت دارند، در حالی که قد و وزن و شاخص های رشد کودک در وضعیت خوبی قرار دارد. قطعا اگر کودکی خوب غذا نخورد، قد و وزنش افزایش پیدا نخواهد کرد. ضمن اینکه کودک کاملا سالم است و هیچ مشکلی ندارد. این موضوع نشان می دهد نگرانی مادر بی مورد است و فقط به این دلیل که فرزندش را با سایر کودکان مقایسه می کند دچار نگرانی شده است.
در دادن وعده های غذایی نظم داشته باشید نظم در ساعت هایی که به کودکتان غذا یا میان وعده می دهید بسیار مهم است. کودک باید در وعده های مکرر با فواصل کم و با حجم کم تغذیه شود زیرا از یک سو حجم معده کودکان کوچک است و از سوی دیگر کودک میل به بازیگوشی دارد و میخواهد همراه با بازی، غذا یا میان وعده اش را بخورد بنابراین والدین باید حداکثر هر ۳ ساعت یکبار به کودکشان غذا یا میان وعده که میتواند شامل شیر، آجیل ها، میوه و… باشد، بدهند و حتما به انتخاب کودک توجه کنند. جالب است بدانید کودک حتی در سنین خیلی پایین هم غذای مورد علاقه اش را انتخاب می کند و والدین باید به انتخاب او احترام بگذارند. این مساله در سنین بالاتر پررنگ تر می شود، به نحوی که والدین باید اجازه بدهند فرزندشان حتی در انتخاب نوع ماده غذایی ای که خریداری می شود، مشارکت داشته باشد. اگر حس مشارکت تقویت شود میتواند کمک کند کودک بهتر غذایش را بخورد.

هرگز با زور به کودکتان غذا ندهید

سختگیری های بی مورد مانند نشاندن اجباری کودک سرسفره غذا یا حتی بستن او به صندلی یا محکم نگه داشتن کودک و خوراندن غذا با زور کارهایی است که برخی والدین هنگام غذا دادن به فرزند خردسالشان انجام می دهند. اجبار در غذا دادن به کودک باعث می شود او غذایش را پس بزند یا از دهانش بیرون بریزد و… این واکنش ها در مقابل اجبار و زور والدین برای غذاخوردن کاملا طبیعی است زیرا کودک اجبار را نمیپسندد.

مادران استرس خود را کنترل کنند

یکی از عواملی که در تمایل کودک به غذاخوردن بسیار تاثیرگذار و به رفتار والدین، به خصوص مادر مربوط است، آرامش محیط و مادر است. اگر مادر استرس و اضطراب غذاخوردن کودک را داشته باشد، یقینا بازخوردش را از سوی کودک دریافت خواهد کرد. به این ترتیب که کودک مقابله می کند و این استرسی و اضطراب را با جیغ زدن، پس زدن، گریه کردن، حتی ریختن غذا، پرت کردن بشقاب غذا و… نشان میدهد. بنابراین سعی کنید در این زمینه استرسی نداشته باشید و استرستان را به فرزندتان منتقل نکنید.

غذا ابزاری برای تشویق یا تنبیه کودکات نیست

فشار آوردن برای خوردن غذا موجب شرطی شدن کودکان می شود. پس کودک باید یاد بگیرد غذا خوردن فقط برای رفع گرسنگی و تامین نیازهای بدن است و والدین باید بدانند غذا نباید ابزار تشویق یا تنبیه کودک باشد. بد نیست بدانید جایزه و پاداش گاهی اوقات به نوعی باج دادن تبدیل می شود بنابراین والدین باید مراقب باشند پاداش به باج دهی تبدیل نشود. گاهی کودک بیماری و مشکل خاصی ندارد یا بداخلاقی می کند و غذایش را پس میزند. این رفتار در سنین زیر ۲ سال خیلی شایع است، اما معمولا در سنین بین ۲ تا ۵ سال که رفتار کودکان در حال شکل گیری است هم اتفاق میافتد. در این شرایط بسیاری از مادران وقتی میبینند کودکشان غذایش را نمی خورد، غذای دیگری برایش تهیه می کنند یا پیشنهاد میدهند فلان غذا را که دوست داری برایت درست می کنم. این کار اشتباه است.
کودک، به خصوص کودک بالای ۲ سال باید بداند غذایی که سرسفره برایش گذاشته می شود مربوط به اوست و باید بخورد. اصرار به بی میلی کودک و غذا نخوردن او به هیچ وجه نباید باعث نگرانی مادر شود و نگرانی اش را به کودک منتقل کند زیرا کودک متوجه این نگرانی می شود و گاهی اوقات از آن لذت میبرد بنابراین اگر فرزندتان اصرار به غذا نخوردن داشت تا پایان زمان صرف غذا صبر کنید و سپس به او بگویید: «هر وقت گرسنه شدی میتوانی نان و پنیر یا تخم مرغ بخوری» سپس غذایش را در یخچال بگذارید و در وعده بعد همان غذا را برایش سرو کنید. اگر کودک با شما موافقت کرد و این کار چند بار تکرار شد و غذایش را خورد، میتوانید یک پاداش مناسب مانند یک دسر بعد از غذا یا اسباب بازی به او بدهید یا با او یازی کنید.

​با خستگی و بی خوابی بعد از زایمان چه کنم؟ 

بعد از ایمان تا مدتی بدن شما به دلیل تغییرات ایجاد شده در خواب و استراحت و تغذیه به دلیل حساسیت مراقبت از نوزاد دچار خستگی مفرط می شود که باید برای پیشگیری از عوارض این خستگی بعد از زایمان و بارداری زود وارد عمل شوید.

اولین هفته ها پس از تولد فرزند شما با یکی از مهم ترین چالش های زندگی تان روبه رو می شوید. خستگی دائمی، کمبود خواب و استراحت باعث می شود آنطور که دلتان می خواهد از لحظه های ناب حضور فرزندتان لذت نبرید. چطور می شود با این خستگی و تنش کنار بیایید و از بودن با فرزندتان بیشترین لذت را ببرید؟

روزهای پس از تولد نوزاد ویژه، متفاوت و همراه با تغییر مهم و جدی در زندگی زناشویی تان است. این روزها فوق العاده و خاص هستند اما کمتر پدر و مادری است که بتواند ادعا کند با کمبود خواب و مراقبت دائمی از فرزندش کنار آمده است و هیچ مشکلی با آن ندارد و یا توانایی هایش محدود نشده است. برای اینکه بتوانید از این تجربه تازه بیشترین بهره را ببرید و با خستگی کنار بیایید این چند نکته را بخوانید.‏

هر روز را با انرژی شروع کنید

چطور ممکن است با وجود شب بیداری و خستگی روزتان را با انرژی شروع کنید؟ این پیشنهاد برایتان عجیب است اما منظوراین است که صبح ها قبل از شروع هر فعالیتی یک دوش سریع بگیرید. آب به شما احساس آرامش می دهد. اگر بتوانید کمی در آب بنشینید در کم شدن احساس خستگی بسیار موثرتر است. با این حال یک دوش سریع هم جوابگوی خوبی به فشارهای شبانه است.‏

دیدارها را محدود کنید

با اینکه بچه تازه برای همه اطرافینتان جالب و دیدنی است و شما هم از این تجربه تازه خوشحال هستید و می خواهید فرزندتان رابه دیگران نشان بدهید اما اگر واقعا خسته هستید بخشی از بازدیدهای روزانه و مهمانی ها و دیدارها را محدود کنید.

همچنین می توانید این مهمانی ها را طوری مدیریت کنید که در زمان مشخص و معینی باشند. در این صورت انرژی بیشتری برای استراحت و مراقبت از خودتان ذخیره می کنید. بدون تعارف به دیگران بگویید که خسته هستید و از پس مهمانی و پذیرایی بر نمی آیید و یا نیاز به استراحت دارید. دوستان و اعضای خانواده هم باید متوجه شوند که شما برای بازگشت به زندگی عادی و روزمره نیاز به زمان دارید. این مساله را گاهی لازم است خودتان به اطرافیان گوشزد کنید.‏

درخواست کمک

درخواست و پذیرش کمک از دیگران برای بسیاری از پدر و مادرها کار ساده ای نیست. به ویژه برای کسانی که زندگی قاعده مند و مستقلی داشته اند؛ درخواست کمک از دیگران در واقع یک نوع ساختار شکنی به حساب می آید. چیزی که باید بدانید این است که این خستگی و فشار همیشگی نیست. بالاخره این هفته ها هم می گذرد و زندگی تان شکل و قاعده دلخواهتان را پیدا می کند. مغرور نباشید و اگر کاری از دست کسی بر می آید از درخواست کمک امتناع نکنید.

یک دوست عزیز یا یکی از والدین خودتان می تواند در مراقبت و نگهداری از کودک به شما کمک کند. کمتر کسی است که واقعا برایش امکان داشته باشد و درخواستتان را رد کند. همین کمک های ساده برای شما فرصتی برای خوابیدن، استراحت و پرداختن به نیازهای خودتان را فراهم می کند. البته واقعا در گرفتن کمک از دیگران هوشمندانه عمل کنید. چون گاهی یک نفر را به خانه می آورید تا همراهی تان کند اما بعد متوجه می شوید که در حال ارائه خدمات به او هم هستید. از کسی کمک بخواهید که می دانید اهل حمایت و کمک و همراهی است. ممکن است یک دوست بهتر از مادرتان در این شرایط کمک و همراه باشد.‏

این بچه دونفر است

سوال اساسی این است که چه کسی بیشترین تلاش را برای نگهداری از فرزند می کند در حالی که این فرزند دو نفر است؟ صرف نظر از اینکه مرد در ماه های اول در خارج از خانه کار می کند باید این نکته را در نظر بگیرد به همان اندازه زنی که به تازگی زایمان کرده نیاز به مراقبت و توجه دارد. اصلا اینطور نیست که بخواهید با این ادعا که در طول روز مشغول کار هستید و مادر وظیفه نگهداری از فرزند را دارد همسرتان را با بچه رها کنید.

یک راه مهم و درست برای اینکه هردوی شما از حضور فرزند تازه خوشحال باشید و از تغییرات تازه لذت ببرید این است که مسئولیت تان را بپذیرید. اگر همسرتان شب ها به بچه شیر می دهد شما پوشک را عوض کنید. اگر یک نفر بچه را به حمام می برد دیگری باید لباس هایش را آماده کند. شام را با هم آماده کنید و برای اینکه هیچ کس خسته نشود شب بیداری ها را با هم تقسیم کنید. در عین حال یاد بگیرید بدون انتقاد به عملکرد دیگری، حامی و همراه باشید. تا جایی که می شود به نیازهای هم آگاهانه واکنش نشان بدهید و این نکته را به خودتان یادآوری کنید که این فرزند دونفر است.‏

یک چرت نیمروزی نیاز شماست

هیچ نوزادی نیست که تمام شبانه روز بیدار بماند. بیشتر نوزادان ساعت های زیادی از شبانه روز را خواب هستند. این فرصت مناسبی است که شما هم بیشتر استراحت کنید. خیلی از والدین می گویند وقتی نوزادشان خواب است تازه می توانند به کارهای عقب افتاده برسند. درست است که شما باید به کارهای دیگر برسید اما کمی استراحت یا یک چرت نیم روزی20 دقیقه ای هیچ تاثیر بدی در روند انجام کارهایتان نمی گذارد و چه بسا به شما انرژی و توان بیشتری برای ادامه روز بدهد. علاوه بر این خوب است که برداشت تان را از مراقبت کمی تغییر بدهید. حتی زمانی که به بچه شیر می دهید و یا او را در آغوش گرفته اید تا بخوابد نیز فرصتی برای استراحت شماست. اگر بچه بی قراری و گریه نمی کند و شما نشسته اید واو را می خوابانید این را فرصتی برای استراحت خودتان بدانید.‏

ایده آل را رها کنید

اگر همیشه زندگی تان روی اصول و برنامه پیش می رفته، همیشه همه چیز مرتب بوده، خانه و غذایتان به راه بوده و می توانستید بین چندین کار به راحتی تعادل برقرار کنید نباید چنین انتظاری را در شرایط تازه نیز داشته باشید. البته حتی وقتی کودکتان بیمار و نیازمند مراقبت های ویژه نیست شما می توانید در یک برنامه قابل انعطاف بسیاری از امور زندگی تان را بدون مشکل پیش ببرید. این مساله به مهارت شما به کنترل شرایط نیز بر می گردد.

با این حال اگر نمی توانید مثل همیشه همه چیز را در نظم مورد علاقه خودتان نگه دارید اصلا مهم نیست و آن را جدی نگیرید. برای مدت کوتاهی شما ممکن است نتوانید با معیارهای مورد علاقه خودتان زندگی را اداره کنید. چیزی که مهم است مراقبت و نگهداری از کودکی است که همه نیازهایش معطوف به شماست. همین که بتوانید بهترین مراقبت را از کودکتان بکنید و بقیه چیزها را در درجه دوم اهمیت قرار بدهید باعث می شود کمتر دچار فشار و خستگی شوید.‏

از سویی شاید برایتان افسرده کننده و ناامید کننده به نظر برسد که چطور قبل از این می توانستید کارهای مهم تری را پیش ببرید و حالا یک بچه توانایی هایتان را محدود کرده است. این طرز فکر افرادی است که ایده آل گرا هستند. اما این یک مقایسه اشتباه است. چون مساله اینجاست که تا پیش از این شما بر اساس برنامه ها و زمان بندیهای خودتان پیش می رفتید اما اکنون این یک کودک است که برنامه های شما را تعیین می کند. سهل گیر باشید و انتظارات تان را پایین بیاورید. اگر غذا به خوشمزگی همیشه نیست، خانه نظم ندارد و نمی توانید به برنامه مورد علاقه تان برسید اهمیتی ندارد چون این تغییر ات محدود و موقت هستند.

به مرور زمان همه چیز به شکل عادی بر می گردد و شما هم از شرایط تازه چیزهای تازه ای یاد خواهید گرفت. شب های بی خوابی حالا برای شما بسیار طولانی و ناتمام به نظر می رسند، اما بالاخره تمام می شوند و روزهایی در آینده به همین روزهای خستگی فکر خواهید کرد و با خودتان خواهید گفت که « ارزشش را داشت».‏

ترفندهایی زیرکانه برای “نه” گفتن به کودکان 
وقتی زیاد به کودک تان نه می گویید؛ کودک لجباز می شود. چون مدام در حال کلنجار رفتن باهم هستید. در این مطلب سعی داریم نکاتی را به شما بگوییم تا بتوانید هنگام “نه” گفتن با فرزندتان برخورد مناسبی داشته باشید.
۱- حواس کودکتان را پرت کنید

وقتی در حال انجام کار اشتباهی است، به او بگویید: بیا یک کار جدید کنیم یا بگویید: بیا ببین دارم چه کار می کنم!
۲- فقط وقتی کودکتان در حال صدمه زدن به خود یا دیگری بود به او نه بگویید و از او بخواهید کاری را انجام ندهد

این نه را جدی و با محبت بگویید و دلیل آن را برای فرزندتان شرح دهید.
۳- از افعال مثبت استفاده کنید

مثلاً به جای اینکه بگویید: با دست خیس کتاب را ورق نزن، بگویید: دست هایت را خشک کن بعد کتاب را ورق بزن.
۴- محدودیت های کودک را اعلام نکنید

در عمل نشان دهید. مثلاً وقتی در حال به هم ریختن کشو برای پیدا کردن یک لباس است، به جای اینکه بگویید کشو را به هم نریز، بگویید: بعد از کارت کشو را مرتب کن. یا به سراغ او بروید و بگویید: بگذار کمکت کنم.
۵- به فرزندتان حق انتخاب بدهید

به جای آنکه بگویید: نه امروز پارک نمی رویم، بگویید: به جای پارک رفتن می توانیم برویم دوچرخه سواری یا استخر؛ یکی را انتخاب کن.
۶- قوانین را برای او از قبل مشخص کنید

مشخص کردن قوانین باعث می شود ؛مجبور نباشید مرتب به او نه بگویید. مثلاً وقتی قرار است به اسباب بازی فروشی بروید، به او بگویید فقط تا ۵۰هزار تومان حق انتخاب دارد. به این ترتیب مجبور نیستید در مقابل انتخاب های متعدد او نه بیاورید.
۷- حرف خود را عوض نکنید

فرزندتان باید یاد بگیرد که نه، به معنی نه است و هیچ چیز نمی تواند این نه را عوض کند چون شما بر اساس منطق و صلاحدید نه می گویید و نه گفتن و منع کردنتان بر اساس یک عادت نیست.

​ارتباط استفاده از لوازم آرایشی در دوران بارداری با ضریب هوشی کودک 
نتایج بررسی‌ها نشان می‌دهد، بین استفاده از لوازم آرایشی در زمان بارداری با آی کیو پایین کودک ارتباط وجود دارد. به نقل از سایت «MSN»، قرار گرفتن در معرض میزان زیاد دو نوع فیتالت DiBp و DnBp (ماده شیمیایی موجود در لوازم آرایشی) باعث کاهش آی کیو در کودکان می‌شود. این تحقیقات با در نظر گرفتن عوامل موثر در آی کیو کودک مانند هوشیاری مادر و کیفیت محیط منزل انجام شده است. فیتالت ها، مواد شیمیایی مصنوعی است که در عملکرد هورمون‌های طبیعی اختلال ایجاد می‌کند. این ماده شیمیایی در همه جا از جمله کفی‌های PVC، پرده‌های حمام، داشبورد خودرو، رژ لب، اسپری مو، لاک، برخی صابون‌ها و حتی مواد غذایی، وجود دارد. این ذرات ریز می‌تواند از طریق تنفس یا دهان وارد سیستم بدن شود. در تحقیقات گذشته، بین این ماده شیمیایی با بروز دیابت و آسم ارتباط داده شده بود. محققان از زنان باردار خواسته اند از ظرف‌های پلاستیکی در مایکروفر استفاده نکنند و تا حد امکان از اسانس‌های مصنوعی دوری کنند و از پلاستیک‌های بازیافت شده نیز استفاده نکنند. بهتر است به جای ظروف پلاستیکی از ظروف شیشه‌ای برای نگه داشتن موادغذایی استفاده شود.

تنهایی چه آسیبی به سلامتی می‌زند؟ 
تنها زندگی کردن و لذت بردن از تنهایی کار اشتباهی نیست اما این شیوه زندگی می‌تواند آسیب‌هایی را به سلامت فرد وارد کند.
به گفته کارشناسان دلایل مختلفی وجود دارد که حاکی از خطرناک بودن تنهایی برای سلامت است و برخی از آنها شامل موارد زیر است:

افزایش سطح کورتیزول: تنهایی موجب استرس می‌شود و بدن آن را همچون یک عامل خطر تعبیر می‌کند. در واکنش به این وضعیت هورمون کورتیزول ترشح می‌شود که اگر افزایش سطح این هورمون در بدن مزمن و مداوم شود به عملکرد سیستم‌های ایمنی و قلبی – عروقی آسیب می‌زند و در نهایت به بروز بیماری‌های قلبی، دیابت، سرطان و مشکلات دیگر منجر می‌شود.

التهاب مزمن: اغلب ما تصور می‌کنیم که التهاب فقط مربوط به قرمزی پوست در اطراف زخم یا محل گزیدگی است. البته این بخشی از فرآیند التهاب است و در واقع التهاب ترشح سیستمیک پروتئین‌های خون است که سیستم ایمنی را برای مقابله با خطر و جراحت آماده می‌کند. مانند کورتیزول، استرس ناشی از تنهایی نیز می‌تواند موجب مزمن شدن التهاب شود.

رژیم غذایی نامناسب: افرادی که تنها زندگی می‌کنند کمتر برای تهیه غذا و فکر کردن در مورد آنچه باید بخورند زمان صرف می‌کنند. بنابراین انتخاب و تهیه با دقت موادغذایی در زمان‌های تنهایی کمتر اتفاق می‌افتد.

عدم تمایل به ورزش کردن: ‌تماشای تلویزیون در مواقعی که گزینه سرگرم کننده دیگری وجود ندارد ترغیب کننده است اما زمانی که تنهایی همیشگی شود، این سرگرمی واقعا آثار نامطلوبی خواهد داشت. به گزارش تایم، کارشناسان می‌گویند ورزش کردن یکی از موثرترین راه‌ها برای مقابله با احساس ناراحتی ناشی از تنها بودن است حتی پیاده‌روی هم می‌تواند تفاوت چشمگیری به دنبال داشته باشد.